আপুনি দৈনিক কিমান ঘণ্টা শোৱে? নিশ্চয়কৈ ৬ৰ পৰা ৮ ঘণ্টা…
আজি ক’বলৈ বিচাৰিছোঁ জাপানৰ প্ৰধানমন্ত্ৰীৰ টোপনিৰ কাহিনী। প্ৰধানমন্ত্ৰী ছানাই তাকাইচিয়ে কিমান ঘণ্টা শোৱে আপুনি জানেনে? মাত্ৰ ২ ঘণ্টাৰ পৰা ৪ ঘণ্টা…
প্ৰধানমন্ত্ৰী ছানাই এদিন সংবাদ মাধ্যমৰ আগত কৈছিল – “মই প্ৰতিদিনে মাত্ৰ ২ঘণ্টাৰ পৰা ৪ঘণ্টাহে টোপনি যাওঁ।”
জাপানৰ লোকসকলে প্ৰথমে ভাবিছিল – “প্ৰধানমন্ত্ৰীয়ে এনেকুৱা কঠিন পৰিশ্ৰম কৰে বুলি গৌৰৱ কৰিব লাগে নেকি?” কিন্তু পিছত সকলোৰে মনলৈ চিন্তা আহিল – যিজন লোকে দেশ চলায়, তেওঁৱেই যদি ইমান কম সময় শোৱে, তেন্তে আমাৰ দৰে সাধাৰণ লোকৰ কি হ’ব?
এই চৰ্চা চলি থকাৰ মাজতে প্ৰধানমন্ত্ৰীগৰাকীয়ে এবাৰ চৰকাৰী বিষয়াসকলৰ সৈতে এখন গুৰুত্বপূৰ্ণ বৈঠক আহ্বান কৰিলে পুৱা ৩ বজাত। প্ৰধানমন্ত্ৰীয়ে ক’লে – “অতিৰিক্ত সময়ৰ সীমা শিথিল কৰা উচিত”।
এতিয়া জাপানৰ ঘৰে ঘৰে আলোচনা হ’ল – “যদি আমাৰ নেতাই দিনে মাত্ৰ দুঘণ্টা টোপনি যায় আৰু সেয়া গৌৰৱৰ কথা বুলি ভাবে, তেন্তে আমি সাধাৰণ লোকে কিয় টোপনিৰ বাবে যুঁজ দিব লাগে? আমিও তেওঁৰ দৰেই কাম কৰা উচিত”
ইফালে, চিকিৎসকসকলৰ পৰামৰ্শ – “দীৰ্ঘদিন এনেকুৱা টোপনিৰ অভাৱ হৃদৰোগ, ডিপ্ৰেছন, আনকি মৃত্যুৰ কাৰণ হ’ব পাৰে। আমি জীয়াই থাকিবলৈ কাম কৰিব লাগিব কিন্তু কেৱল কাম কৰি মৰিব নালাগে।”
জাপানৰ প্ৰধানমন্ত্ৰীৰ এই ৰুটিনে জাপানৰ পুৰণি “কামৰ দাসত্ব”ৰ সংস্কৃতিক পুনৰ চৰ্চালৈ আনিলে।
প্ৰশ্ন হয়- দেশ চলোৱাৰ নামত মানুহৰ জীৱনটোক কিয় দিনে দিনে সংক্ষিপ্ত কৰি পেলোৱা হৈছে?
জাপানৰ এই কাহিনী আমাৰ সকলোৰে বাবে এটা সতৰ্কবাণী – কামৰ নামত জীৱনটোক হেৰুৱাই নিদিব।
টোপনি মানুহৰ অধিকাৰ, দাসত্ব নহয়।
