প্ৰেমিক কবিক আমনি কৰিবলৈ আকৌ আহিল শৰৎ!

নিজান নদীৰ পাৰ আকৌ গাভৰু হৈ পৰিছে। গ্ৰীস্মই দহি নিয়া পৃথিৱীখনে আকৌ হাঁহিবলৈ লৈছে। কাৰণ, আহিনৰ বোকোচাত উঠি ধৰাৰ বুকুলৈ আকৌ আহিছে শৰৎ। হয়, প্ৰেমিক কবিক আমনি কৰিবলৈ আকৌ আহিল শৰৎ।
এতিয়া এনেদৰেই নদীৰ পাৰত নাচি উঠিছে শাৰী শাৰী কঁহুৱা।শৰৎ আৰু শেৱালীৰ সম্পৰ্ক যেন বহু যুগৰ। শৰতৰ আগমনৰ বতৰা পায়েই আকৌ ফুলি উঠিল পদুলিমুখৰ শেৱালীজোপা। শৰতৰ জোনাক নিশা শেৱালীৰ সুগন্ধই সকলোকে আকৰ্ষিত কৰে। শৰতৰ পুৱা দুবৰিৰ দলিচাৰ ওপৰত সৰি থাকে সদ্য প্ৰস্ফুটিত শেৱালী। দুবৰিৰ ওপৰতে পৰি থাকে কুঁৱলীৰ শুভ্ৰ চাদৰখন। নদীৰ নিজান পাৰটোৱে সকলোকে সোঁৱৰাই দিয়ে, এয়া যে কঁহুৱা ফুলাৰ বতৰ। শুকুলা আকাশৰ তলত শুভ্ৰ কঁহুৱাই হালি-জালি নাচি থাকে। এই শৰতেই কেতিয়াবা কবিৰ কলমৰ কবিতা হৈ নিগৰে, কেতিয়াবা আকৌ কণ্ঠশিল্পীৰ কণ্ঠৰে সুৰ হৈ নিগৰে। শৰৎ সচাঁই ধুনীয়া। শৰতে কঢ়িয়াই আনে আশাৰ বতৰা। বাৰিষাৰ বোকাপানী শৰতৰ পৰশ পাই শুকাবলৈ ধৰে। শৰতৰ বুকুতে যৌৱনপ্ৰাপ্ত হয় সেউজীয়া ধানবোৰ । শৰতেই দিয়েহি উৎসৱৰ বতৰা।